Ի՞նչ է մոտիվացիան

Մոտիվացիան այն գործընթացն է, որը նախաձեռնում, ուղղորդում և պահպանում է նպատակաուղղված վարքագիծը: Դա այն է, ինչ ստիպում է մեզ գործել՝ լինի դա մի բաժակ ջուր խմելը ծարավը նվազեցնելու համար, թե գիրք կարդալ՝ գիտելիքներ ձեռք բերելու համար:

Մոտիվացիան ներառում է կենսաբանական, հուզական, սոցիալական և ճանաչողական ուժերը, որոնք ակտիվացնում են վարքը: Առօրյա օգտագործման մեջ «մոտիվացիա» տերմինը հաճախ օգտագործվում է նկարագրելու համար, թե ինչու է մարդը ինչ-որ բան անում: Դա մարդկային գործողությունների շարժիչ ուժն է:

Մոտիվացիան չի վերաբերում միայն այն գործոններին, որոնք ակտիվացնում են վարքագիծը. այն նաև ներառում է այն գործոնները, որոնք ուղղորդում և պահպանում են այս նպատակաուղղված գործողությունները (թեև նման շարժառիթները հազվադեպ են ուղղակիորեն դիտարկելի): Արդյունքում, մենք հաճախ ստիպված ենք լինում եզրակացնել այն պատճառները, թե ինչու են մարդիկ անում կամ չեն անում ինչ որ մի բան:

Ի՞նչն է թաքնված այն շարժառիթների հետևում, թե ինչու ենք մենք գործում: Հոգեբաններն առաջարկել են մոտիվացիայի տարբեր տեսություններ, այդ թվում՝ մղման տեսություն, բնազդի տեսություն և հումանիստական  տեսություն (օրինակ՝ Մասլոուի կարիքների հիերարխիան): Իրականությունն այն է, որ կան բազմաթիվ տարբեր ուժեր, որոնք առաջնորդում և ուղղորդում են մեր շարժառիթները:

Մոտիվացիայի տեսակները

Մոտիվացիայի տեսակներն են դրական, բացասական, արտաքին կամ ներքին.

• Արտաքին դրդապատճառներն այն դրդապատճառներն են, որոնք առաջանում են անհատից դուրս և հաճախ ներառում են պարգևներ, ինչպիսիք են գավաթները, փողը, սոցիալական ճանաչումը կամ գովասանքը:
• Ներքին դրդապատճառներն այն դրդապատճառներն են, որոնք բխում են անհատի ներսից, ինչպես, օրինակ, բարդ խաչբառ անելը զուտ խնդիր լուծելու անձնական բավարարվածության համար:

Մոտիվացիայի կիրառումը

Մոտիվացիայի շատ տարբեր կիրառումներ կան: Այն ծառայում է որպես առաջնորդող ուժ մարդկային բոլոր վարքագծի համար, բայց հասկանալը, թե ինչպես է այն աշխատում և այն գործոնները, որոնք կարող են ազդել դրա վրա, կարող են կարևոր լինել մի շարք առումներով:

Մոտիվացիան հասկանալը կարող է.

• Օգնել բարելավել մարդկանց արդյունավետությունը, երբ նրանք աշխատում են նպատակներին հասնելու համար
• Օգնել մարդկանց քայլեր ձեռնարկել
• Խրախուսել մարդկանց զբաղվել առողջության վրա հիմնված վարքագծով
• Օգնել մարդկանց խուսափել անառողջ կամ ոչ հարմարվողական վարքագծից, ինչպիսիք են ռիսկի դիմելը և կախվածությունը
• Օգնել մարդկանց ավելի շատ վերահսկել իրենց կյանքը
• Բարելավել ընդհանուր բարեկեցությունը և երջանկությունը

Նպատակին հասնելու համար հիմնականում երեք կոմպոնենտներ կան: Դրանք են՝ ակտիվությունը, համառությունը և ինտենսիվությունը:

Абовян и его связь с русской литературой: ко дню рождения писателя

Окт17

Абовян и его связь с русской литературой: ко дню рождения писателя

Он знал девять языков и был человеком широкого кругозора, перевел на армянский язык произведения Гете, Гомера, Крылова и Карамзина, открыв соотечественникам мировую литературу. 15 октября 1805 г. (по другим сведениям 1809 г.) в селе Канакер, близ Еревана родился основоположник новой армянской литературы и нового литературного языка Хачатур Абовян.
Говоря о жизни и творчестве великого просветителя, невозможно не вспомнить о его тесных связях с Россией и русской культурой. Абовян выражал искреннюю любовь ко всей прогрессивной России, разделяющей радости и горести многострадального армянского народа.
Будучи студентом Дерптского университета в Лифляндии (в современном Тарту, Эстония) Хачатурян пользовался славой русоведа среди преподавателей этого известного учебного заведения. Поэтому дети некоторых преподавателей брали у Абовяна уроки русского языка.
В Дерптском университете будущий автор «Ран Армении» устанавливает связи с некоторыми русскими литераторами. Здесь, в частности, он познакомился с В. А. Жуковским, который в то время остановился на несколько дней в Дерпте, от встречи с которым у него остались самые теплые воспоминания, описанные в своем дневнике от 3 сентября 1833 года.
Среди писателей Армении Абовян стал первым ярким деятелем, испытавшим влияние русской духовности, подчеркивал важность русского языка, и в то же время стал ключевым проводником культуры России. Писатель хорошо знал и любил русскую литературу, был одаренным переводчиком. Его переводы были сделаны на народном языке в противовес господствовавшему в литературе языку — грабару. В предисловии к книге «Занятия на досуге» (1841) Абовян писал: «Переводил я так, чтобы по душе было нашему народу».
Абовян впервые познакомил армянского читателя с произведениями Карамзина (повесть «Остров Борнгольм», баллада «Раиса»), Хемницера (басня «Зеленый осел»), Крылова (басни «Ворона и Лисица», «Прохожие и Собаки», «Мартышка и Очки», «Волк и Ягненок», «Пустынник и Медведь», «Слон и Моська» и др.). X. Абовян особенно охотно переводил басни Крылова: их идейное содержание и направленность несомненно отвечали настроениям самого переводчика. Басня — тематически и строем образов наиболее близка к народному творчеству. Она является самой доступной формой проповеди и наиболее демократична из всех литературных жанров.
Призывая к активному усвоению и творческому осмыслению русской литературы, Хачатур Абовян всей своей деятельностью непосредственно служил этому делу. Он первый создал образ русской женщины в армянской литературе (драма «Феодора»).
В своем романе «Раны Армении» Хачатур Абовян дал концентрированное выражение своим представлениям об исторической роли России в судьбе армянского народа. Роман – шедевр новой армянской литературы, оригинальное по форме и содержанию воплощение ее эпических и художественных традиций. Это первое армянское произведение литературы на ашхарабаре (современный армянский) – понятном простому народу языке.
Роман о трагической судьбе армянского народа и его освободительной борьбе полюбился не только армянским литераторам, но и русской интеллигенции. Сергей Шервинский, переводчик, подаривший в 1948 г. «Раны Армении» русскому и советскому читателю, писал позднее в своей литературоведческой статье «О стиле «Ран Армении» (1955): «Задача – раскрыть мучительную судьбу армянского народа, привлечь к нему внимание культурного человечества, а также провозгласить во всеуслышание неизбежность и благодатность сближения с русским народом – выполнена была Абовяном в его романе с неуклонной последовательностью, с той безудержной страстностью, которой нельзя не восхищаться при чтении этой патриотической исповеди».
Поэт Михаил Дудин также восторгался гением писателя и реформатора: «Хачатур Абовян! Кто он и что он сделал в истории? Он был заступником народа, был борцом за справедливость, он был пророком истины. Он показал миру раны своей Армении в прямом понимании этого слова и, как гласит одна из легенд, ушел в туман истории в заоблачные вершины на Арарат. У каждого человека есть своя вершина. У Хачатура Абовяна есть Арарат – вершина его творческого духа. Как он собирался на эту вершину, дело воображения. Он шел к вершине своего творческого духа путем познания… Он был человеком, имеющим сердце Прометея».

Ղրիմի կամ Արևելյան պատերազմ, 1853-1856 թվականներին տեղի ունեցած ռազմական հակամարտություն մի կողմից ՝ Ռուսաստանի, մյուս կողմից՝ Մեծ Բրիտանիայի, Ֆրանսիայի, Թուրքիայի և Սարդինիայի կոալիցիայի միջև՝ Մերձավոր Արևելքում գերիշխանության համար։ Ռազմական գործողությունները գլխավորապես ընթացել են Ղրիմի թերակղզում և հարևան շրջաններում, ինչպես նաև՝ Բալթիկ և Սպիտակ ծովերում, Հեռավոր Արևելքում։

Շահերը և պատճառները ?!!!?!

Պատճառներ-19-րդ դարի կեսին Մեծ Բրիտանիան և Ֆրանսիան դուրս մղեցին Ռուսաստանին մերձավորարևելյան շուկաներից և իրենց ազդեցությանը ենթարկեցին Թուրքիային։ Նիկոլայ I-ի փորձերը՝ պայմանավորվելու Մեծ Բրիտանիայի հետ Մերձավոր Արևելքը ազդեցության ոլորտների բաժանելու վերաբերյալ հաջողություն չունեցան, և նա որոշեց ուղղակիորեն ազդել Թուրքիայի վրա։ Պատերազմի առիթ ծառայեց Թուրքիայի կողմից ռուսական վերջնագրի մերժումը՝ Նիկոլայ I-ին Օսմանյան կայսրության ուղղափառ բնակչության «հովանավոր» ճանաչելու վերաբերյալ։

Պատերազմի սկիզբ- 1853 թվականի մայիսին Ռուսաստանը խզեց դիվանագիտական հարաբերությունները Թուրքիայի հետ։ Հունիսի 21-ին ռուսական զորքերը մտան Մոլդովայի և Վալախիայի իշխանությունները, որոնք անվանապես թուրքական սուլթանի գերիշխանության տակ էին։ Ի պատասխան՝ հոկտեմբերի 4-ին Թուրքիան (Անգլիայի և Ֆրանսիայի դրդմամբ) պատերազմ հայտարարեց Ռուսաստանին։Պատերազմական գործողություններ ծավալվեցին Դանուբի, Ղրիմի և Կովկասյան ռազմաճակատներում։ Դանուբի վրա գեներալ Մ. Գորչակովի ռուսական 82 հազարանոց բանակի դեմ շարժվեց Օմեր Փաշայի թուրքական 150 հազարանոց բանակը։ Ռուսական հրետանուն հաջողվեց ջախջախել թուրքական դանուբյան նավատորմիղը։ Անդրկովկասում թուրքական 100 հազարանոց բանակի դեմ կանգնած էին Ախալցխայի, Ախալքալաքի, Ալեքսանդրապոլի և Երևանի թույլ կայազորները (մոտ 5 հազար զինվոր)։ Ռուսական բանակի գլխավոր ուժերն այդ ժամանակ կռվում էին լեռնականների դեմ։ Ղրիմից անհապաղ 16 հազարանոց հետևակային մի դիվիզիա փոխադրվեց, կազմավորվեց հայ-վրացական 10 հազարանոց աշխարհազոր, որը հնարավորություն տվեց կենտրոնացնել 30 հազար զորք գեներալ Բարսեղ Բեհբութովի հրամանատարության ներքո։ Թուրքական գլխավոր ուժերը (մոտ 40 հազար) Կարսից շարժվեցին Ալեքսանդրապոլ (ճանապարհին թուրքերը ներխուժեցին Բայանդուր գյուղը, կոտորեցին հայ բնակիչներին), սակայն ռուսական զորամասերին հաջողվեց կանգնեցնել թշնամու առաջխաղացումը։Թուրքերի Արդահանի ջոկատը (18 հազար), փորձելով շարժվել դեպի Թիֆլիս, նոյեմբերի 14-ին Ախալցխայի մոտ ջախջախվեց գեներալ Ի. Անդրոնիկովի ջոկատի կողմից։ Նոյեմբերի 19-ին գեներալ Բարսեղ Բեհբութովի զորքերը (10-11 հազար) ջարդեցին թուրքական գլխավոր ուժերը (36 հազար) Բաշկադըքլարի ճակատամարտում։ Ռուսական Սևծովյան նավատորմը շրջափակեց թուրքական նավերը նավահանգիստներում։ Փոխծովակալ Պավել Նախիմովի նավախումբը նոյեմբերի 18-ին Սինոպում ոչնչացրեց թուրքական Սևծովյան նավատորմը։

Պատերազմի ընթացք– Թուրքիայի պարտությունն արագացրեց Մեծ Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի պատերազմի մեջ մտնելը։ 1854 թվականի փետրվարի 9-ին Ռուսաստանը պատերազմ հայտարարեց Մեծ Բրիտանիային և Ֆրանսիային։ Մարտի 11-ին ռուսական զորքերն անցան Դանուբը և կենտրոնացան Հյուսիսային Դոբրուջայում։ Ապրիլի 10-ին անգլո-ֆրանսիական նավախումբը ռմբակոծեց Օդեսան, հունիս-հուլիսին շրջափակեցին ռուսական նավատորմը Սևաստոպոլում։ Դանուբի ճակատում ռուսական զորքերը 1854 թվականի մայիսի 5-ին պաշարեցին Սիլիստրիա ամրոցը, բայց հաշվի առնելով ավստրիական վտանգը՝ ետ քաշվեցին Դանուբից։ Սեպտեմբերին ռուսական զորքերը նահանջեցին Պրուտ գետից։ Ավստրիական զորքերը զավթեցին Մոլդովան ու Վալախիան։ Դաշնակիցների նավատորմը պաշարեց Ռուսաստանի ծովափերը (Բալթիկ և Սպիտակ ծովեր, Հեռավոր Արևելք)։ Սակայն անգլո-ֆրանսիական այդ նավախմբերի հարձակումները ետ մղվեցին։ 1854 թվականի աշնանը դաշնակիցների զորքերը ափ ելան Ղրիմում։Անդրկովկասում թուրքական բանակը, Մուստաֆա-Զարիֆ Փաշայի գլխավորությամբ, համալրելով մինչև 120 հազար զինվոր, 1854 թվականի մայիսին հարձակվեց գեներալ Բեհբութովի 40 հազարանոց ռուսական կորպուսի վրա։ Հունիսի 4-ին գեներալ Ի. Անդրոնիկովի 13 հազարանոց զորքը Ճորոխ գետի մոտ ջարդեց Բաթումի թուրքական 34 հազարանոց զորքը։ Իսկ հուլիսի 17-ին ռուսական զորքերը (3, 5 հազար զինվոր) Չընգլի լեռնանցքում ջախջախեցին թուրքական 20 հազարանոց զորքը և գրավեցին Բայազետը։ Բեհբութովի գլխավոր ուժերը (18 հազար), որ զբաղված Էին Արևելյան Վրաստան ներխուժած Շամիլի դեմ պատերազմելով, հարձակման անցան միայն հուլիսին։ Միաժամանակ Ալեքսանդրապոլի վրա շարժվեցին թուրքական գլխավոր ուժերը (60 հազար զինվոր)։Հուլիսի 24-ին Քյուրուկ-Դարայի ճակատամարտում թուրքական բանակը ջախջախվեց և որպես ակտիվ ռազմունակ ուժ դադարեց գոյություն ունենալուց։ 1854 թվականի սեպտեմբերի 2-ին ափ ելնելով Եվպատորիայում՝ անգլո-ֆրանսիական և թուրքական բանակները հանդիպեցին ռուսական զորքերի (33, 6 հազար զինվոր) դիմադրությանը։ Սակայն Ալմա գետի վրա ռուսները պարտվեցին և նահանջեցին Սևաստոպոլ, այնտեղից էլ՝ Բախչիսարայ՝ Սևաստոպոլը թողնելով ճակատագրի հույսին։ 18 հազար ռուս ծովայիններ և զինվորներ փոխծովակալներ Վ. Կոռնիլովի և Պավել Նախիմովի գլխավորությամբ կազմակերպեցին քաղաքի պաշտպանությունը։

Պատերազմի ավարտ- 1855 թվականի հունվարին պատերազմի մեջ մտավ Սարդինիան, որը Ղրիմ ուղարկեց 15 հազարանոց կորպուս։ Եվպատորիայում կենտրոնացավ Օմեր Փաշայի 35 հազարանոց թուրքական կորպուսը։ Թշնամու ուշադրությունը Սեաստոպոլից շեղելու ռուս, հրամանատարության փորձերը (Բալակլավայի (1854 թվականի հոկտեմբերի 13), Ինկերմանի (հոկտեմբերի 24), Չյորնայա գետի (1855 թվականի օգոստոսի 4) ճակատամարտերը) հաջողություն չունեցան։ Թշնամու տեխնիկական և թվական գերակշռությունը, ռազմամթերքի պակասությունը, գլխավոր հրամանատարների (Ա. Մենշիկով, Մ. Դորչակով) ապաշնորհությունը, ղեկավարության անկարգությունները և այլն հանգեցրին Սևաստոպոլի անկմանը (1855 թվականի օգոստոս)։Անդրկովկասում գեներալ Ն. Մուրավյովի կորպուսը (մոտ 40 հզ) 1855 թվականի գարնանը ետ մղեց Բայազետի և Արդահանի թուրքական կորպուսները դեպի Էրզրում և պաշարեց Կարսի 33 հազարանոց կայազորը։ Կարսը փրկելու համար դաշնակիցները Սուխումում ափ հանեցին Օմեր փաշայի թուրքական 45 հազարանոց կորպուսը, որը Ինգուրի գետի վրա հոկտեմբերի 23-25-ին հանդիպելով գեներալ Ի. Բագրատիոն-Մուխրանսկու ռուսական ջոկատի ուժեղ դիմադրությանը, կանգնեցվեց Ցխենիսծղալի գետի վրա։ Թուրքական թիկունքում ծավալվեց վրացիների և աբխազների պարտիզանական շարժում։ Նոյեմբերի 16-ին Կարսի կայազորը հանձնվեց։

Փարիզի հաշտության պայմանագիր–

1855 թվականի վերջին ռազմական գործողությունները փաստորեն դադարեցին։ 1856 թվականի մարտի 18-ինճ Փարիզում ստորագրվեց հաշտության պայմանագիր, համաձայն որի Ռուսաստանին արգելվում էր ռազմական նավատորմ և ռազմաբազաներ ունենալ Սև ծովում, Ռուսաստանը Թուրքիային էր զիջում Բեսարաբիայի հարավային մասը, պարտավորվում էր ամրություններ չկառուցել Ալանդական կղզիներում և ճանաչել մեծ տերությունների հովանավորությունը Մոլդովայի, Վալախիայի և Սերբիայի վրա։ Ռուսաստանը Թուրքիային էր վերադարձնում Անդրկովկասում գրաված բոլոր տարածքները (այդ թվում և Կարսը)։Ռուսական կայսրության պարտությունը խախտեց նրա միջազգային և ներքին հեղինակությունը, արագացրեց Ռուսաստանում 1859-61 թվականների հեղափոխական իրադրությունը և ճորտատիրական իրավունքի վերացումը։